|
|
 |
Filiz Gökçe
yalnız sakinleriydik
boş sokakların
gölgelerimiz gölgelerine karışırdı
salkım söğütlerin
kaldırım taşları kadar sıradan
insanlardık
kayboldu bütün hayallerimiz
ellerimizle ördüğümüz duvarları yıkamadık
yağmur ıslatmazdı yüzümüzü
tutsak kalmıştı bedenimiz
ölüm bile ıskalamış. Arada kalmıştık
kendi kurduğumuz darağacında
asılı ruhlardık
biz. Ademin çocukları
ev/siz tedirgin dünyalılardık
rüzgar saçlarımızla dansetmezdi hiç
gece
mühürledi gözlerimizi
yıldızlara bir daha bakamadık
yalnızlar sokağının sakinleriydik biz
duvarlar arasında tutuklu kaldık
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
| |
|
|
